Ik heb asli ontmoet toen ik een een diep dal zat, waar ik eerst levens bedreigend ondergewicht zat en niet at, at ik nu te veel en kwam ik 3 kilo per week aan. Dat is zo raar, dat de anorexia nog in je hoofd zit , maar je toch eet. Ik voelde me nep, geen hulp waardig en ongelukkig. Ik had een constant gevecht tussen te veel en te weinig eten. Nadat ik na veel gedwongen opnamens , fixatie en gedwongen voeding geen vooruit gang maakte waren ik,mijn ouders en behandelaren de wanhoop zelf. Ze wisten niet meer wat ze met me aan moesten, en besloten het enige te doen wat ze nog niet geprobeerd hadden, mij naar huis sturen. Zonder hulp of iets dergelijks , het was of succes of dood.
Vanaf het moment dat ik asli ontmoeten kwam er een bak energie, liefde en passie mij tegemoet. Ik voelde een klik, en dat was bijzonder want ik vertrouwde niet veel mensen . Asli was er 24/7 voor mij maar ook voor mijn ouders. Dit was zelfs voor mij fijn omdat ik even de zorgen over mijn ouders kon laten gaan. En geloof me , asli zecht waar het op staat, maar wel in een liefdevole en respectvolle manier.ze dwingt je niet, jij mag kiezen, jij bepaalt. Maar alles wat je kiest heeft gevolgen en daar is ze heel eerlijk in. Asli heeft een enorme bak liefde en passie voor haar werk. Waar meeste therapie sessies 30 min duren, heb ik bij asli thuis gelogeerd , met haar en haar vriend naar de bioscoop geweest. Gewinkeld en naar de IKEA geweest. Dat had ik zo nodig ! Eindelijk niet die eindeloze "professionele" afstandelijkheid. Iemand die van mij zag ipv mijn stoornissen. Ik wist zelf niet eens meer wie ik was, ik was mijn stoornissen. Alles wat ik nodig had was afentoe een knuffel. Iemand aan mijn zijde. Het feit dat ze mij mee wou naar de bioscoop gaf me zoon blij gevoel! En wie kan nou zeggen dat hij bij zijn therapeut thuis gelogeerd heeft ?!
Wat asli ook geeft is duidelijkheid. Ze is er voor je zo lang je je inzet. En dat hoeft niet snel, want stilstaan is ook vooruitgang als je eerst achteruit ging. Maar als ik mij niet inzette had dit gevolgen. Terecht. Ik kan me nog goed herinderen dat ik op m'n ziekenhuis bedje zat en asli kwam. Ze gaf me een brief met daar in liefdevol uitgelegd dat zij alle energie van de wereld zou willen stoppen, maar dat ik zelf stappen moest zetten. Dat ze niet aan me kon blijven trekken. Ze schreef dat ze altijd voor me klaar stond als ik voor herstel koos , en dat doet ze tot op de dag van vandaag nog steets. Afentoe dat berichtje met de simpele tekst "hoe gaat het ?" Is zo mooi. Waar alle dure en moeilijke behandelingen het niet voor elkaar kregen mij te laten vechten, gaf net dat ene berichtje of die ene knuffel mij zo veel kracht.
Asli is het levende bewijs dat herstel mogelijk is, dat leven na anorexia mogelijk is , dat er een toekomst is , en dat dromen uitkomen.
En dat hoe zwart alles ook is, je gelukkig kan worden.
Dank je wel !