Mijn naam is Asli Hoek en ik mag mezelf een gezegend mens noemen dat ik mid “thirties” ben. Een prachtige leeftijd vind ik.
Ik heb samen met mijn liefhebbende partner drie prachtige lichtwezentjes op deze aarde mogen zetten, die zowel mijn spiegel als mijn totemdiertjes zijn.
Op mijn lange weg naar herstel van mijn eetstoornis en het terugvinden van mijZELF, ontstond mijn verlangen én droom, een plek te creëren die vol liefde en licht is. Een plek waar, een ieder die worstelt met een (eet)stoornis en het (her)vinden van zichZELF, mag ZIJN.
Een plek die je precies accepteert zoals je bent, een plek die hoop biedt. Een plek die ruimte geeft aan hen die het zo ontzettend lastig vinden ruimte in te nemen. Een plek van liefde, licht, verbinding, hoop en vertrouwen. Dat IS Praktijkhuis Inspiration.
Draken
Ik wil jullie in vogelvlucht meenemen in de draken die ik heb moeten verslaan op mijn weg en op de weg die ik nóg steeds bewandel in ontwikkeling van meZELF. Elke dag kom ik stap voor stap dichter bij mezelf, een fantastische reis. Ik gun hem iedereen.
Een van de dingen waar ik tegenaan ben gelopen, op mijn weg naar herstel, was het
zorgsysteem. Ik was vrij jong toen ik mezelf verloor in een eetstoornis, rond de 8 jaar. Jaren heb ik in klinieken en behandelingen gewerkt aan de symptomen van mijn eetstoornis. Een systeem van straffen, belonen en lijsten. Keer op keer bevond ik me in groepen van minstens even eenzame en gekwelde zielen, waarin de ziekte een onderlinge strijd voerde wie er “zieker” was. Pas als je “ziek genoeg” was had je recht op hulp.. maar de vraag is natuurlijk wanneer je ziek genoeg bent?
Die lat kwam steeds hoger te liggen. Geen ruimte durven innemen, perfectionisme tot op het bot (letterlijk!), geen grenzen kunnen aangeven, niet durven staan, niet durven ZIJN (want wie ben ik überhaupt?), pleasen, niet volwassen durven worden. Functies die bij mij speelden en die velen van jullie, wellicht zullen herkennen.
Met functies bedoel ik niets minder dan de “achterliggende redenen” waarom je een eetstoornis ontwikkelt. Op het moment dat je zelf fullblown in een eetstoornis zit, zijn deze functies vaak vaag en onduidelijk. Het is voor mij nu ook makkelijker recapituleren achteraf. Dat besef ik me goed. Toch is het belangrijk om deze functies te leren kennen, omdat alleen het doorwerken hiervan je tot een duurzaam herstel zal brengen van je eetstoornis.
In deze klinieken en instellingen werkten goedwillende behandelaars, geschoold volgens het toentertijd geldende systeem, waarin professionele afstand de norm was. Veelal leidend tot uitverbinding, eenzijdig en afstandelijkheid. Precies het tegenovergestelde van wat ik nodig had. Ik wil hiermee helemaal niet suggereren dat deze hulpverleners geen hart voor de zorg hadden, echter door de geldende normen, instellingsregels en ongetwijfeld veel andere factoren was dit wat ze konden bieden. Hiermee werd continu de plank volledig misgeslagen en ik meer beschadigd.
Ik heb pas héél laat beseft dat er NIETS mis was met mij.. dat ik niet “uitbehandeld” was zoals op mijn 21e gesuggereerd werd, maar dat de reguliere zorg mij niet kon bieden wat ik nodig had op dat moment.
Out of the box
Ik had nodig; verbinding, vertrouwen, ontwikkeling van mijn ZELF, liefde, aandacht, oprecht contact van méns tot méns en hoop. De pareltjes die ik tegen ben gekomen op mijn pad, waar Lex Vink (mede oprichter Prakthuis Inspiration) er één van is, die wel konden zien én verbinden. “Buiten de box” denkende hulpverleners hebben letterlijk mijn leven gered. Een klein gebaar als het aanbieden van een kruik, het vasthouden van mijn hand terwijl ik zat te trillen in een enorme paniekaanval, het ZIEN van mij als MENS en niet als “anorexia”. Dat waren mijn lichtpuntjes om de liefde die ik mezelf niet waard vond toch te kunnen voelen.
Herstellen van mijn eetstoornis kon ik pas, een tiental jaar later op mijn 25. Na een zeer traumatische ervaring in een gedwongen behandelsetting, werd ik op mijn 21e “uitbehandeld” verklaard. Er was geen hoop meer.
Ik verhuisde naar de rand van Nederland, in een antikraakwoning. Ik leerde mijn grote liefde hier kennen, ik ontmoette prachtige mensen die allemaal een stukje meeliepen op mijn pad. Ik hervond het “vlammetje” in mezelf, dat langzaam weer feller begon te branden. Ik besefte me dat ik helemaal niet dood wilde, ik wilde LEVEN, maar niet met een eetstoornis. Ik wilde het “leven” een kans geven.
Wat daarvoor nodig was kon ik alleen zelf.. maar niet alleen. Een hardnekkige overtuiging, want ook in mijn huidige leven komt deze overtuiging nog wel eens om de hoek kijken. Ik heb in die periode ontzettend veel gehad aan een vriendin, die massagetherapie gaf. Pure aanraking, in verbinding, gezien en gehoord worden. Lichaamswerk.. wellicht een abstract begrip.. maar steeds meer besef ik dat dit vanaf het begin was wat ik nodig had.. en ik denk velen met mij. Helemaal in deze verschrikkelijke tijd van afstand en 1.5 meter. Aanraking en verbinding zijn belangrijker dan ooit.
Het weer leren voelen van mijn lichaam, horen wat mijn hart te zeggen heeft, weer mógen ademen in een volle buikademhaling. Komen bij de essentie van mijn bestaan. Wie ben ik? Wat wil ik in dit leven? Ik was, en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen ik ben nog steeds, vaak een wandelend hoofd op stokken. Working on that ;)
Het klinkt wellicht als een zoetsappig verhaal, maar dat is het allerminst. Ik herstelde op mijn 25e weliswaar van mijn eetstoornis, de functies leken te vervallen. Ik had eten of niet-eten niet meer nodig om controle uit te oefenen, om grenzen aan te geven en volwassen te worden.. Echter, de pijn en het trauma wat óók in mijn lichaam zat, dat was destijds te spannend om mee te werken. Dus ik deed automatisch wat mij uiteindelijk gered heeft. Deksel erop en gáán. Het was een manier die mij ontzettend ver heeft gebracht, waar ik m’n oude zelf dankbaar voor ben.
Ik creëerde een prachtig leven en ik gaf het leven aan drie prachtige kindjes. Het was ook de geboorte van mij als moeder. Deze nieuwe rol bracht mij bij een stuk in mezelf waarvan ik meer dan ooit voelde dat deze oude pijn “ooit” geheeld moest worden. Ik kon het echter nog niet aankijken, bang voor wat er komen zou.
"Ik had nodig; verbinding, vertrouwen, ontwikkeling van mijn ZELF, liefde, aandacht, oprecht contact van méns tot méns en hoop."
Op een onverwacht moment, en misschien wel het perfecte moment achteraf, ging die deksel keihard open. KEIHARD. Dat bracht mij in een diepe en heftige PTSS, overspoeld door oud trauma. Oh boy, deze had ik niet verwacht.. oude controlemechanismen schoten als paddenstoelen uit de grond.
Ik was nooit eerder in mijn leven zo stabiel geweest en daarin zo onstabiel. Ik heb altijd een basisvertrouwen gehad dat ik deze pijn kon dragen en tegelijk héél veel pijn “her”beleven. Wel zelf, niet alleen. Ik MOEST terugkeren naar mijn basis. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat is mijn essentie?
Na een zoektocht vol hobbels, beren en ‘some dark shit’ ben ik eindelijk op MIJN pad uitgekomen. Ik was van één ding zeker; ik wilde mijn trauma en pijn niet doorgeven aan de generaties na mij. Er was dus werk aan de winkel.
Ik heb mezelf nog nooit zo diep leren kennen op een prachtige en pijnlijke manier. Naakt én kwetsbaar. Wederom kon de reguliere zorg mij helaas niet bieden wat ik nodig had, behalve oneindige wachtlijsten én bureaucratische ellende. Ik stortte mij op lichaamswerk, traumabehandeling, spirituele ontwikkeling en yoga terwijl ik in afwachting was van een traumabehandeling in de reguliere zorg.
Yoga werd een life saver. Het pure “zijn”, niet praten, voelen. Begeleid door een ervaren docent en waardevolle vriendin. Ik leerde en ervoer voor het eerst in jaren dat trauma doorvoelt moet worden. Dat je lichaam wil “uittrillen”. Dat hier niet altijd woorden voor nodig zijn.
Ik kwam bij mijn essentie, ik kwam bij puur geluk, pure verbinding. Ik kwam ook bij overweldigende paniek, don’t worry..not perfect here.
Doorvoelen om diep van binnen te kunnen helen.. en dat gebeurde! Big time. Met aan mijn zij, de oneindige liefde van mijn fantastische gezin en prachtige vrienden.
Mijn weg is nog niet geheel gelopen, maar ik ben ontzettend goed onderweg en het voelt zó kloppend en fijn!
Als ik terugkijk op de vrouw die ik aan het worden ben, ben ik trots. Zó ontzettend trots op mezelf. Ik zal nooit uitgeleerd en uitgegroeid zijn, dat blijft een feit. Er zullen ongetwijfeld meer draken op mijn pad komen, maar I am so ready. Ik heb mijn pad gevonden én het voelt goed.
Ik wil leven vanuit licht, liefde en verbinding. Zonder daarbij mijn donkere ervaringen weg te stoppen. Ze mogen er zijn en gevoeld worden, ze mogen wegspoelen inclusief the ugly cry, snot, hyperventilatie, paniek en alle andere shit die erbij komt kijken.
Ik ben niet mijn ervaringen en door ze te doorVOELEN en in het licht te zetten zal ik kunnen helen, BEN ik aan het helen. Ik kan eindelijk mijn hooggevoeligheid omarmen en als kracht zien in plaats van als zwakte.
Ik ben gezakt in meZELF. Ik ben precies goed zoals ik ben, in al mijn imperfectie. Kwetsbaar, zacht, puur en eerlijk. Ik zou nooit meer anders willen. Vanuit deze puurheid en een zuiver hart kan ik anderen ondersteunen.
Dus lief mens, ik gun jou ook: snot, paniek, hyperventilatie en alle andere lelijke shit.. als dat nodig is om te doorvoelen en te komen tot wie je bent. Gewoon om te mogen ZIJN zoals JIJ bent, UNIEK én niet te plaatsen in wat voor hokje dan ook. Jij bent niet je pijn, trauma of ervaringen.. ze mogen je enkel leiden naar jouw PAD.
Hoe je er komt maakt niet uit, regulier, alternatief. Doe wat voor jou goed voelt. Je bent ZO zo zo zo welkom bij mij én in Praktijkhuis Inspiration.
Namaste
